Vuurtorentrail Ameland, zondag 19 maart 2017

Geschreven door Dick Ernste

Mijn collega Arwen wees mij op de Vuurtorentrail op Ameland, vuurtorentrail.nl.
Zelf had ze al een startnummer voor de 35 kilometer. Maar Ameland, dat is wel erg ver weg. Hoe kom je daar? In een dag heen en weer is niet te doen. En om er nou een heel weekend van te maken? Het bleef toch in mijn hoofd zitten. Vast een erg mooie trail, misschien nog uitgestrektere duinen dan bij ons. En avontuurlijker, want daar ken ik de duinpaadjes niet.

Arwen’s startnummer kwam te koop door een blessure en ze had ook nog een huisje geregeld, pal langs het parcours. Dat kwam nu ook vrij. Dus toch een weekendje naar Ameland, Hermieke en ik.

Op zaterdag verkennen we per fiets de omgeving. Waar zou het parcours precies lopen? Het staat niet op de site. Een afwisselend landschap, een beetje bos, heide, duinmeertjes, heel brede stranden. De duinen zijn veel minder hoog dan bij ons. Maximaal 15 meter zegt de topografische kaart. Wel een erg open landschap en er is windkracht 6 voorspeld. De buienradars spreken elkaar tegen over de regenkans en de temperatuur. Wat moet ik morgen aan?

’s Avonds het startnummer ophalen in de sporthal. Wat zijn er weinig mensen. Er doen volgens de organisatie 350 lopers mee aan de 35 kilometer en 100 aan de 60 kilometer (ja dat kan ook nog…). Op een grote kaart is de route ingetekend. Veel zigzaggen door een klein bos. Lange rechte einden door de duinen. Drie keer het strand op en af. We lopen eerst naar het oosten, dus het stuk terug hebben we tegenwind.
Zondagochtend wel wat zenuwachtig. Ik heb niet extra getraind. Het weer ziet er beroerd uit. Ga ik dit wel redden? De Duinentrail in Schoorl over 37 kilometer deed ik net onder de vier uur, dit is net korter, maar wel een uitwedstrijd.
Weer vier uur dus?

Verkleden in de sporthal. Onvergelijkbaar met bijv. de Groet uit Schoorlrun, het is er bijna leeg, zelfs geen rij voor de WC. Op het laatste moment naar de start. Daar met z’n allen schuilen onder een party-tent. Dit zijn geen 350 lopers, hooguit 200 of zo. De sfeer is bijzonder relaxed. Ik schuil tot het allerlaatste moment en ga als laatste over de startmatten.

Ik loop vanaf het begin soepel. De eerste 500 meter gaat over de weg. Ik haal de helft van de deelnemers in. Ga ik niet te hard. Het is wel koud in de wind, heb ik genoeg aan? Een hele reeks steile klimmetjes in een bos, dat warmt op. Het is glad door modder en regen. Een rondje om de vuurtoren, dan een kaal stuk duinen in. Alle klimmetjes die er zijn, zijn in de route opgenomen. We zigzaggen over super smalle paadjes. Ik moet voortdurend uitkijken dat ik niet uitglijd of in een konijnenhol stap. Een paadje over een heideveld. Ik kijk even opzij. Dat had ik niet moeten doen, ik stap verkeerd en verzwik mijn voet. Een pijnsteek, maar ik kan doorlopen. Een goede waarschuwing. Blijven concentreren! Het paadje wordt een plas water, dan maar dwars over de heide. Die heide blijkt ook in het water te groeien. We lopen door een moeras. Ik sop na 7 kilometer al in mijn schoenen.

Een rustig stuk rechtdoor over een graspad. Wind in de rug. Zou ik niet te hard gaan, of te zacht? Ik heb geen gps. Iets minder dan een uur onderweg. Een verzorgingspost. De trail is ‘bekervrij’ dus ik heb mijn eigen bekertje mee.
Stilstaan, drie bekertjes water, banaan. Ik heb ongeveer 10 kilometer gelopen zegt de mevrouw die het water inschenkt.

Verder door meer grassige duinen, opnieuw een bos. Voor me loopt een groepje.
Straks krijgen we veel wind tegen, dus ik kan maar beter bij het groepje aansluiten. Meer lopers hebben dezelfde gedachte en dus gaan we nu met z’n zevenen tegen de wind in over een dijkje. Sommigen lossen elkaar goed af op kop, anderen versnellen als ze op kop lopen en trekken het groepje uit elkaar. Een loper probeert de regie te houden, maar dit is nog geen soepele waaier. We blijven toch min of meer bij elkaar. Nu het eerste stuk strand. Wind pal tegen, we lopen in een treintje achter elkaar. Het strand is wel lekker hard. Een zanderige duinopgang, gelukkig niet zo lang en steil als op Texel. Nu een stukje graspad, dan weer naar het strand. Bijzonder mooi hier. Een heel breed strand en daar middenin een stuk met heel lage duintjes met helmgras er op.

Op het strand kan ik een plaspauze niet langer uitstellen. Mijn groepje ben ik nu kwijt. Honderdvijftig meter erachter. Wachten op een volgend groepje? Maar dat is er niet. Of naar mijn oude groepje toelopen, verspil ik dan niet heel veel energie? Ik probeer het toch en het gaat wonderbaarlijk makkelijk. Na het strand een lang mul paardenpad. Het trainen in het Schoorlse zand werpt zijn vruchten af. De rest van het groepje krijgt het moeilijk. Op het derde stuk strand valt de groep helemaal uit elkaar. Dan weer een stuk met steile hellinkjes. Ik loop nog steeds makkelijk. Een verrassing dan: weer strand.
Gelukkig komt de wind nu van opzij. Ik kan me optrekken aan een andere loper.
Verder is het hier bijna verlaten. We halen nog een paar lopers in. Over een fietspad. Weer hellinkjes in een bos. En dan ineens zijn we op het laatste stukje weg naar de finish. Ik ben er. In een prima tijd: 3.18.58 uur.

Dick Ernste.